Feldenkrais Kradziona Metoda Rehabilitacji

Metoda Mosze Feldenkraisa - Japońska Joga w Zniekształceniu 

Moshe Pinhasa Feldenkraisa - uroczony 6 maja 1904 w Sławucie, zmarły 1 lipca 1984 w Tel Awiwie – fizyk, inżynier, naukowiec i sportowiec, dżudoka. Rzekomy twórca metody pracy z ciałem, "Metody Feldenkraisa", która w rzeczywistości jest ukradzioną z wczesnego Judo (Dżudo) i innych japońskich sztuk walki, tak zwaną Japońską Jogą czyli oryginalnie zwie się Shin Shin Toitsu Do, także Sei-Tai (Seitai), Poprawia, Aiki Taiso etc. 

Moshe Pinhas Feldenkrais urodził się 6 maja 1904, na terenie ówczesnej Rosji, w miejscowości Sławuta (obecnie to terytoria Ukrainy), zatem z pochodzenia jest Ukraińcem narodowości żydowskiej, a właściwie Chazarskiej (od Chazarów pochodzących z Kaukazu, którzy są przechrztami czy ściślej konwertytami z chrześcijaństwa lub islamu na judaizm w celach politycznych dawnej Chazarii). W 1912 roku Moshe czyli po polsku Mosiek wraz z rodziną przeniósł się do Baranowicz na terenie dzisiejszej Białorusi, a kiedy miał czternaście lat wyruszył w samotną podróż do Palestyny. Potem wyjechał do Francji, gdzie ukończył l’Ecole des Travaux Publiques de Paris – uzyskując tytuł inżyniera budowy maszyn (1933). Następnie w latach 30-tych XX wieku – stopień dr habilitowanego z fizyki zdobył na Sorbonie w Paryżu. Tam uczyła go m.in. słynna polska uczona Maria Curie-Skłodowska. Później pracował trochę w laboratorium jej córki Irène Joliot-Curie. 

Jigoro Kano Sensei - Mistrz Judo - Nauczyciel Mosze Fekdenkreisa

Poznał osobiście Jigaro Kano (mistrza nowoczesnego judo, dżudo) i stał się jednym z pierwszych Europejczyków posiadających czarny pas w judo (1936). Zaczął propagować judo na zachodzie Europy poprzez uczenie tej dyscypliny sportu i wydanie książek o tematyce obronnej na podstawie dżudo. Na początku lat 40-tych XX wieku, podczas pracy dla brytyjskiej Admiralicji, opatentował kilka urządzeń sonarowych. 

W czasie II wojny światowej, w wyniku działań wojennych (służył w brytyjskiej Royal Navy) uległ wypadkowi, raniąc się poważnie w kolano. Ból całkowicie zmienił i ograniczył jego sposób poruszania się oraz miał bezpośredni wpływ na zainteresowanie się przez Mosze medycyną i funkcjonowaniem systemu nerwowego. Moshe Feldenkrais zainteresował się istotą ruchu i tym co powoduje, że poruszamy się właśnie tak, a nie inaczej, i co można zrobić, aby ten ruch poprawić i polepszyć, a wykorzystywał do tego znajomość ćwiczeń z dżudo oraz propagowaną wówczas także przez dżudoków i samego Jigoro Kano tak zwaną Japońską Jogę czyli Shin Shin Toitsu Do znaną także jako Aiki Taiso - metodę treningową opartą na marui (ruchu okrężnym), taiso (ćwiczeniach wytrząsania, potrząsania), tai-jutsu (ćwiczeniach świadomości ciała) oraz elementach mokuso (skupienia,koncentracji).

Obserwował siebie, wykorzystał posiadaną wiedzę ze Wschodu i zaproponował innowacyjną metodą somatycznego kształcenia okaleczonego i upośledzonego ciała rodem z Japonii dla rehabilitacji i rekonwalescencji. Metodę pracy z ciałem, znaną dzisiaj bezpodstawnie jako Metodę Feldenkraisa, powinno się nazywać prawidłowo naszą japońską nazwą Shin Shin Toitsu Do, gdyż Feldenkrais opanował naszą sztukę w znacznym stopniu, niestety, nie do końca, i trochę pogubił się w zasadach jej nauczania, czego należy się douczyć i wiele rzeczy sprostować. Poważna kontuzja kolana, której doznał, spowodowała, że użył swojego ciała niczym laboratorium do eksperymentowania ze zdobytą wiedzą z Japonii, zaczerpniętą także z głębokiego zaciekawienia biologią, psychologią, medycyną, rozwojem prenatalnym, cybernetyką, językoznawstwem i teorią systemów, jednak, najistotniejsza była znajomość Shin Shin Toitsu Do oraz sposobów ćwiczenia ciała w treningu judo. Uczył się ponownie chodzić, wykorzystując do tego proces uzyskiwania dostępu do sił centralnego systemu nerwowego, czy może bardziej wnętrza umysłu-serca czyli Kokoro. 

W 1949 roku napisał pierwszą książkę dotyczącą proponowanej metody rehabilitacji: „Body and Mature Bahaviour”. Od 1954 roku zamieszkał na stałe w Tel Awiwie w Izraelu i rozpoczął nauczanie metody ćwiczeń, niestety, oszukańczo, gdyż pod swoim nazwiskiem, zupełnie okłamując pacjentów, jakoby był to jego wynalazek, który ukradł był Japońskim oryginalnie autorom. Pod koniec lat 50-tych XX wieku M. Feldenkrais zaprezentował po raz pierwszy swoje osiągnięcia w Europie i Stanach Zjednoczonych, jednak "zapomniał" zaznaczyć, że nie nauczył się porządnie Shin Shin Toitsu Do, ani w wersji tradycyjnej liczącej w Japonii ponad 3 tysiące lat, ani w wersji solidnie reaktywowanej, rozpowszechnionej w  Japonii chociażby przez Nakamura Tempu Sensei (1876-1968). Pierwsze wykłady prowadził w swoim prywatnym domu, niejako chyłkiem, żeby czasem się nie wydało, że podkradł coś Japończykom. W latach 1969–1971 odbył się pierwszy zorganizowany kurs dla nauczycieli samozwańczej metody Feldenkraisa, ale bez podania źródła pochodzenia rzekomego "własnego" wynalazku. Takich to mamy odkrywców na Zachodzie, których właściwie powinno się nazwać złodziejami tradycyjnych metod praktyki. Nakamura Tempu Sensei przynajmniej reaktywując tradycyjne japońskie Shin Shin Toitsu Do, Ścieżkę harmonizowania ciała, umysłu i duszy poprzez zwiększanie świadomości ciała w ruchu, otwarcie przyznał, że skorzystał z pomocy indyjskich Guru od Jogi, którzy pomogli mu odszyfrować stare japońskie opisy ćwiczeń, których nie rozumiał - stąd też współcześnie, dla Shin Shin Toisu Do mamy alternatywną nazwę "Japońska Joga". 

Aikido - Tajemna Sztuka Walki

Aikido - tajemna japońska sztuka walki 

Aikido - japońska 合気道 aikidō, w dawnym, znacznie lepszym zapisie słowa Ki: 合氣道) – to japońska sztuka walki wręcz, obrony i ataku, skodyfikowana i rozwijana do perfekcji przez Morihei Ueshibę Sensei pod koniec dziewiętnastego i na początku dwudziestego wieku. Mistrz Morihei Ueshiba oparł rzuty i dźwignie aikido na starodawnym i legendarnym nurcie aikijutsu, a pracę nóg i sztukę posługiwania się bokkenem na tradycyjnej szermierce kenjutsu. Sztukę posługiwania się jō i koordynację ruchów na podstawie jōdō ze szkoły yagu-ryū, gdzie był niekwestionowanym mistrzem sztuki yari-jutsu - władania włócznią i lancą. Jak żadna inna sztuka walki, aikido kładzie nacisk na moralny i psychologiczny wymiar działań oraz na odpowiedzialność za zdrowie i życie drugiego człowieka w całym procesie treningu i walki. 

O'Sensei Morihei Ueshiba - Mistrz aikido i aiki-jutsu

Techniki podstawowe aikido składają się głównie z rzutów, dźwigni, szczególnie z dźwigni na małe stawy: nadgarstki i łokcie oraz uników i padów (ukemi). Oprócz walki wręcz, aikido zawiera bojowe elementy walki bronią, w celach ćwiczebnych używane są jō (kij), bokken (miecz drewniany), tantō (nóż ćwiczebny drewniany).  W najbardziej rozbudowanych systemach aikido, podobnie jak w starym aiki-jutsu, wyróżnia się ponad dwa tysiące technik lub kombinacji technicznych. Aikido współczesne składa się z kilkunastu szkół i nurtów, o mniej lub bardziej praktycznym nastawieniu, chociaż aikido Mistrza Morihei Ueshiba było sztuką bardzo bojową i praktyczną. Sztuka walki przerodziła się obecnie w szeroko rozumianą działalność rekreacyjno-zdrowotną, o jednej z najbardziej kwestionowanych – spośród wszystkich sztuk walki – przydatności do samoobrony, co jest wielką szkodą dla prawdziwej sztuki walki. Przedmiotem częstych dyskusji jest skuteczność rekreacyjnych technik aikido w przypadku rzeczywistej walki. 

Koreańską sztuką walki, wykazującą podobieństwo do aikido w technikach dźwigni i rzutów, jest hapkido, które także powstało w inspiracji japońskimi legendarnymi technikami aiki-jutsu, w tym daito-ju-jutsu. Elementy technik aikido wykorzystuje w swoich filmach aktor Steven Seagal. Źródłosłów słowa "aikidō" to połączenie trzech niezależnych sylabicznych pojęć:

ai (jap. 合) – połączenie, zjednoczenie, harmonia, zgodność;

ki (jap. 気) – duch, energia (od chińskiego qi), moc duchowa, energia życia, witalność; chińskie: qi (chi); 

dō (jap. 道) – droga, metoda, sposób, nauczanie, ścieżka duchowa; chińskie: dao (tao); 

Aikido składa się z szerokiego zakresu technik, opierających się na zasadzie ruchu i energii, by zmienić kierunek lub zneutralizować atak oraz kontrolować atakującego. Wiele technik opiera się na ruchu kołowym lub po łuku. Istnieje opinia, że aikido jest szczególnie dobrze dostosowane do sytuacji z wieloma atakującymi. Na najwyższym poziomie aikido może być zastosowane do obrony bez powodowania poważnych obrażeń u atakującego lub broniącego się. Jeżeli techniki są wykonywane poprawnie, wzrost ani siła nie mają wpływu na ich efektywność. Wielu dawnych ekspertów uważa, że techniki aikido powinny być poprzedzone mistrzowskim opanowaniem podstaw ju-jutsu, gdyż idealne wykonywanie technik typu aiki-jutsu przynależało do najwyższego poziomu technicznego chociażby w szkołach daiti-aiki-jutsu.