Aiki to zasada lub taktyka walki, w której broniący się wykorzystuje siłę, atak napastnika, aby zdominować go własną dynamiką, energią ki i wykorzystaniem własnej techniki. Łączenie się z ruchami napastnika pozwala broniącemu się kontrolować działania atakującego przy minimalnym wysiłku. Jū yoku gō wo seisu, 柔よく剛を制す, "miękkość pokonuje twardość".
Niektóre podania, które są prawdopodobnie częściowo zgodne z prawdą podają, że 700 lat temu na północ od góry Fudżi istniała starożytna szkoła budō. Szkoła ta specjalizowała się w nauczaniu sztuki zwanej Aiki-Jutsu i była utrzymywana w ścisłym sekrecie. Nauczano tylko nielicznych, zaufanych uczniów, najczęściej o arystokratycznym rodowodzie. Sztuka ta początkowo brała źródła w szermierce ken-jutsu. Z czasem rozwijała się i stopniowo zaczęła przewyższać techniki jū-jutsu. Rodziną, w której przekazywano tajemnice aiki-jutsu była rodzina, a ściślej klan rodzinny Takeda.
Najbardziej znaną szkołą opartą na koncepcji aiki była Daitō-ryū. Mistrz judo, Kenji Tomiki, twierdzi, że w niektórych podręcznikach sekretnych metod walki, można znaleźć wzmianki na temat Daitō-ryū. Informacje te datują początek istnienia tej szkoły sztuk walki na okres Kamakura (1185–1333 rok). Za twórcę tej metody uważa się Yoshimitsu Minamoto (1045–1127). Sztukę tę praktykowali wojownicy z rodu Minamoto. Kolejnym sukcesorem był klan Aizu. Klan ten uległ wchłonięciu przez ród Takeda, który jest uważany za kontynuatora tej sztuki walki.
Sōkaku Takeda jako jeden z nielicznych przedstawicieli rodu Takeda nauczał sztuki walki osoby spoza swojego rodu. W 1915 roku przyjął na ucznia Morihei Ueshibę, który był bardzo zdolnym uczniem. Ueshiba otrzymał dyplom jego szkoły w maju 1916 roku. Elementy Daitō-ryū i aiki-jutsu można odnaleźć we współczesnym aikido stworzonym właśnie przez Ueshibę.
Aiki-Jutsu powstało w Japonii, a jego początki są legendarne i sięgają przynajmniej IX wieku. Rozwijało się ono – wraz z innymi sztukami wojennymi – najpierw w obrębie klanu Minamoto, potem Aizu. Daito-ryu, które jest głównym nurtem aiki-jutsu, zostało stworzone przez mistrza Sokaku Takeda właśnie na podstawie oschiki-uchi – tajemnej sztuki walki klanu Aizu, którą posiadł od ostatniego daimyo tego klanu, Tanomo Saigo.
Oschiki-uchi było sztuką walki „pałacową” – dla „ochroniarzy” szoguna i elity samurajskiej – i jest to widoczne w warstwie technicznej. Większość dotyczy obrony w takich właśnie sytuacjach, czyli dużo technik w pozycji siedzącej, obrona przed pojmaniem przez kilka osób i wiele innych. Z wyłącznie fizycznego punktu widzenia to jest sztuka walki, która używa uchwytów, rzutów, weżowych uścisków, dźwigni i uderzeń. Metody treningowe zostały udoskonalone ze szkoły jujutsu i szkoły miecza.
System Aiki-Jutsu opiera się na wykorzystaniu siły przeciwnika. Osoba, która wykonuje technikę próbuje przejąć kontrolę nad napastnikiem przez opanowywanie ofiarowanej energii (atak) i przez użycie jej przeciwko napastnikowi. Perfekcyjne zastosowanie techniki czyni użycie siły minimalnym. Pomimo, że głównie ćwiczy się bez użycia broni, walki z jej użyciem nie są zaniedbywane. Bronią są: bokken (drewniana replika katany samurajskiej), tanto (drewniana replika sztyletu), tambo (30 cm długa batuta czyli pałka długa na przedramię z dłonią), i jo (1.28 metra mierzący długi drewniany kij, w zasadzie od ziemi do ramienia).
Początki współczesnych szkół Aiki Ju-jutsu (aikido, aikibudo, hakko, yoseykan etc) sięgają historycznych korzeni dzisiejszej szkoły Daito-Ryu Aiki Jujutsu, która w swej starej nazwie Aiki-Ju-Yo-Ho używała pojęcia Aiki (zgodność i harmonia z Ki).
Działalność mistrza Sokaku Takedy w XX wieku, od około 1900 roku do jego śmierci w 1943 roku, jest bardzo dobrze udokumentowana. Jest to zasługa głównie tego, iż jego synowi udało się zachować kilka tysięcy stron jego eimeiroku (lista osób przyjętych) oraz shareiroku. Te niesamowite zapiski zawierają nazwiska tysięcy uczniów Sokaku Takedy z całej Japonii. Oprócz Morihei Ueshiby, na tej liście znajduje się wiele znakomitości znanych szeroko w świecie sztuk walki, oficerów wojskowych, funkcjonariuszy policji jak i polityków oraz osób ze świata biznesu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz