SHOBU AIKI KYOKAI - HISTORIA - ETYKA - SKARBNICA MĄDROŚCI
 |
| O'Sensei Morihei Ueshiba - Dłonie w Gassho |
HISTORIA AIKIDÔ
Starożytni Arjowie (Indoeuropejczycy) uprawiali sztuki walki, które zachowały się w Indii jako specyficzna śiwaicka joga dynamiczna (w tym wojskowa sztuka walki uprawiana przez Gurków). Aryjski system szkolenia Wojowników przeniknął do wielu narodów i kultur, w szczególności do Chin, gdzie sztuki zwane ogólnie Wu Shu kultywowano już 3500 lat przed e.ch. Osiągnięcia chińskich sztuk Wu Shu przeniknęły do Japonii około IV wieku e.ch., kiedy to Mistrz Akayama, syn trybuna prowincji Kyoto przebywał 32 lata w Chinach poznając najtajniejsze zasady i metody sztuk wojennych.
W ten sposób powstały podwaliny nowoczesnego, japońskiego Ju-jutsu znanego jako Daito Ryu. Współczesne Aikidô pochodzi od starożytnego Daito Aiki Ju-Jutsu udoskonalonego i skodyfikowanego przez Księcia Teijun (Teijun Fujiwara - czasami nazywany Sadazumi lub Sadagami), szóstego syna cesarza Seiva (850-880 e.ch.). Aiki Ju-Jutsu, przez syna księcia Tsunamoto, zostało przekazane pokoleniom rodziny Minamoto. W tym czasie sztukę posiadł Shunra Saburo Yoshimitsu z rodu Minamoto, który udoskonalał i rozwijał ówczesne Aikidô, Shobu Aiki. Obmyślił on zasady wielu technik i kombinacji obserwując zręczność pająka. Tak udoskonaloną czy rozwiniętą szkołę nazywał po prostu Aiki-jutsu. W 1574 roku protoplasta rodu, Takeda wyruszył do Aizu i przekazywał sztukę swym potomkom, którzy poznali ją jako techniki Aizu Todome. Później techniki i zasady AIKI przekazywane były kolejnym pokoleniom jako tajemna sztuka domu (klanu) Takeda i pozostawało jego rodzinną własnością aż do przewrotu Meiji w 1868 roku.
Po prozachodniej rewolucji Meiji, Soke Sokaku Takeda (Sensei) zaczął uczyć tej sztuki podróżując po całym kraju i w końcu osiedlając się na wspie Hokkaido. Jego syn otworzył Daitokan Dojo w Abashiri na Hokkaido i dalej rozwijał Aikidô, ściślej zbiór technik Aiki jako część systemu Daito Ryu, jako głowa szkoły Daito Ryu. Jednym z najznakomitszych uczniów Sokaku Takeda jest Morihei Ueshiba (1883-1969). Sensei Morihei Ueshiba zebrał techniki starych mistrzów, włączył do szkoły Daito Ryu elementy z innych szkół walki i dodał techniki własne wynikające z doświadczenia stosowania zasad AIKI w realnej walce na wojnie.
W ten sposób powstało czy raczej odrodziło się starożytne AIKIDÔ, SHOBU AIKI, AIKI-BUDO okresu Kamunagara. Celem Aikidô odtworzonego przez O'Sensei Morihei Ueshiba jest posuwanie naprzód życia i zrozumienia, a nie zniszczenie przeciwnika. Ostatnimi słowy Morihei Ueshiba Sensei do jego uczniów (Otagi) przed śmiercią było to, że Aikido powinno być nazwane "Shobu Aiki", wojenną sztuką służącą tworzeniu mądrości i charakteru. Obecnie Aikidô kontynuowane jest przez takich wielkich mistrzów oraz ich uczniów jak Koichi Tohei, Gozo Shioda, Yichihara Imoto, Minoru Mochizuki czy Hirokazu Kobayashi.
Dzisiejszy rozwój japońskiej Sztuki Walki AIKIDÔ (AI - harmonia, KI - moc, DO (Dou) - droga, sposób życia) został wypracowany życiem Morihei Ueshiba, człowieka głęboko uduchowionego, który w 1925 roku osiagnął satori (duchowe oświecenie). W ciągu swego życia usiłował bezpośrednimi studiami Budô i Kobudo (praktyka Sztuk Walki) skierować je ku odbudowaniu pierwotnych zasad starożytnego Kamunagara i uczynić je dostosowanymi i efektywnymi dla współczesnej ludzkości.
Kamunagara jest świadomością duszy wszechświata charakteryzująca się pełną pokoju drogą życia, opartą nie na filozofii czy ideologii, ale na intuicji i zrozumieniu praw Natury (Przyrody). Korzenie Kamunagara sięgają w "Złoty Wiek", dwanaście tysięcy lat temu, w erę wspólną tradycyjnych mitów Japonii, Chin, Korei, Okinawy, Hawajów, Oceanii i narodów obu Ameryk. Kamunagara ciągle leży u podstaw japońskiej kultury oraz szerzej tradycji Pacyfiku. Jego wpływ przyczynia się do trudności jakie mają w zrozumieniu Wschodu ludzie na Zachodzie, choć są Arjami, Wojownikami.
