Aikido Shihan Bansen Tanaka (1912-1988)

Shihan Bansen Tanaka (1912-1988) - Mistrz Aiki Budo i Aikido z Osaki

Bansen Tanaka, 田中 万川, po japońsku pisane Tanaka Bansen (najpierw nazwisko rodu, potem imię), także Isaburo,  urodzony 21 marca 1912, Osaka – zmarł grudzień 1988, był japońskim nauczycielem Aikido oraz przedwojennym i powojennym uczniem mistrza Aikido, Morihei Ueshiby. Osiągnął ostatecznie stopień 9 Dan w Aikido w szkole Aikikai. Wiele jego ruchów w Aikido było okrężnych i koncentrowało się na ruchach spiralnych z biodrami nisko uniesionymi, co, jak sam mówił, było najważniejsze w sztuce otrzymanej od O'Sensei Morihei Ueshiba. Bansen Tanaka pozostał głównym instruktorem w Osaka Aikikai Dojo aż do swojej śmierci w 1988 roku.

Shihan Bansen Tanaka (1912-1988)

Bansen Tanaka był judoką, gdy poznał Mistrza Morihei Ueshibę w 1936 roku (lub na przełomie roku 1935/36). Pragnąc zgłębić tajniki sekretnej sztuki Aikido, założył dojo (Doudziou, DouJou) w Osace dla Noriaki (Yoichiro) Inoue, jednego z pierwszych uczniów i bratanka Morihei Ueshiby. Podążał za naukami Inoue i Ueshiby do 1939 roku, kiedy to został powołany do japońskiego wojska. Jego biegłość w Aikido zapewniła mu stanowisko ochroniarza w dowództwie armii (oficerowie wysokiej rangi mieli ochronę osobistą). Po wojnie wrócił do Osaki i wznowił regularne treningi Aikido. Udał się również do Iwamy (w trakcie budowy swojego dojo w Osace) i trenował oraz medytował z innymi znanymi uczniami O'Sensei Morihei Ueshiby (najintensywniej, dzień i noc przez okres trzech miesięcy). Był jednym z nielicznych uczniów, którzy trenowali z Mistrzem Aiki Morihei Ueshibą przed i po II wojnie światowej.

Mistrz Morihei Ueshiba skontaktował się z Bansenem Tanaką w 1951 roku i zasugerował mu zbudowanie prywatnego dojo w Osace, które miało stać się przyszłym Osaka Aikikai Dojo. Po inauguracji dojo (na początku 1952 roku), Morihei Ueshiba spędził tam kilka miesięcy, ucząc sekretów tajemnej sztuki Aikido, ściślej Aiki-Budo i często wracał, aby je odwiedzać i nauczać. Autor prywatnie wydanej książki zatytułowanej Aikido Shinzui (Istota aikido) i aż do śmierci pełnił funkcję głównego instruktor w Osaka Aikikai Dojo. Znaczniejsi studenci Mistrza bansena Tanaka (9 Dan): Yukio Kawahara (8 Dan), Seiji Tomita, Higuchi Takanari (7 Dan), Ishu Ishiyama (7 Dan)...

SHOBU AIKI - Historia - Etyka - Skarbnica Mądrości

SHOBU AIKI KYOKAI - HISTORIA - ETYKA - SKARBNICA MĄDROŚCI

O'Sensei Morihei Ueshiba - Dłonie w Gassho

HISTORIA AIKIDÔ

Starożytni Arjowie (Indoeuropejczycy) uprawiali sztuki walki, które zachowały się w Indii jako specyficzna śiwaicka joga dynamiczna (w tym wojskowa sztuka walki uprawiana przez Gurków). Aryjski system szkolenia Wojowników przeniknął do wielu narodów i kultur, w szczególności do Chin, gdzie sztuki zwane ogólnie Wu Shu kultywowano już 3500 lat przed e.ch. Osiągnięcia chińskich sztuk Wu Shu przeniknęły do Japonii około IV wieku e.ch., kiedy to Mistrz Akayama, syn trybuna prowincji Kyoto przebywał 32 lata w Chinach poznając najtajniejsze zasady i metody sztuk wojennych.

W ten sposób powstały podwaliny nowoczesnego, japońskiego Ju-jutsu znanego jako Daito Ryu. Współczesne Aikidô pochodzi od starożytnego Daito Aiki Ju-Jutsu udoskonalonego i skodyfikowanego przez Księcia Teijun (Teijun Fujiwara - czasami nazywany Sadazumi lub Sadagami), szóstego syna cesarza Seiva (850-880 e.ch.). Aiki Ju-Jutsu, przez syna księcia Tsunamoto, zostało przekazane pokoleniom rodziny Minamoto. W tym czasie sztukę posiadł Shunra Saburo Yoshimitsu z rodu Minamoto, który udoskonalał i rozwijał ówczesne Aikidô, Shobu Aiki. Obmyślił on zasady wielu technik i kombinacji obserwując zręczność pająka. Tak udoskonaloną czy rozwiniętą szkołę nazywał po prostu Aiki-jutsu. W 1574 roku protoplasta rodu, Takeda wyruszył do Aizu i przekazywał sztukę swym potomkom, którzy poznali ją jako techniki Aizu Todome. Później techniki i zasady AIKI przekazywane były kolejnym pokoleniom jako tajemna sztuka domu (klanu) Takeda i pozostawało jego rodzinną własnością aż do przewrotu Meiji w 1868 roku.

Po prozachodniej rewolucji Meiji, Soke Sokaku Takeda (Sensei) zaczął uczyć tej sztuki podróżując po całym kraju i w końcu osiedlając się na wspie Hokkaido. Jego syn otworzył Daitokan Dojo w Abashiri na Hokkaido i dalej rozwijał Aikidô, ściślej zbiór technik Aiki jako część systemu Daito Ryu, jako głowa szkoły Daito Ryu. Jednym z najznakomitszych uczniów Sokaku Takeda jest Morihei Ueshiba (1883-1969). Sensei Morihei Ueshiba zebrał techniki starych mistrzów, włączył do szkoły Daito Ryu elementy z innych szkół walki i dodał techniki własne wynikające z doświadczenia stosowania zasad AIKI w realnej walce na wojnie.

W ten sposób powstało czy raczej odrodziło się starożytne AIKIDÔ, SHOBU AIKI, AIKI-BUDO okresu Kamunagara. Celem Aikidô odtworzonego przez O'Sensei Morihei Ueshiba jest posuwanie naprzód życia i zrozumienia, a nie zniszczenie przeciwnika. Ostatnimi słowy Morihei Ueshiba Sensei do jego uczniów (Otagi) przed śmiercią było to, że Aikido powinno być nazwane "Shobu Aiki", wojenną sztuką służącą tworzeniu mądrości i charakteru. Obecnie Aikidô kontynuowane jest przez takich wielkich mistrzów oraz ich uczniów jak Koichi Tohei, Gozo Shioda, Yichihara Imoto, Minoru Mochizuki czy Hirokazu Kobayashi.

Dzisiejszy rozwój japońskiej Sztuki Walki AIKIDÔ (AI - harmonia, KI - moc, DO (Dou) - droga, sposób życia) został wypracowany życiem Morihei Ueshiba, człowieka głęboko uduchowionego, który w 1925 roku osiagnął satori (duchowe oświecenie). W ciągu swego życia usiłował bezpośrednimi studiami Budô i Kobudo (praktyka Sztuk Walki) skierować je ku odbudowaniu pierwotnych zasad starożytnego Kamunagara i uczynić je dostosowanymi i efektywnymi dla współczesnej ludzkości.

Kamunagara jest świadomością duszy wszechświata charakteryzująca się pełną pokoju drogą życia, opartą nie na filozofii czy ideologii, ale na intuicji i zrozumieniu praw Natury (Przyrody). Korzenie Kamunagara sięgają w "Złoty Wiek", dwanaście tysięcy lat temu, w erę wspólną tradycyjnych mitów Japonii, Chin, Korei, Okinawy, Hawajów, Oceanii i narodów obu Ameryk. Kamunagara ciągle leży u podstaw japońskiej kultury oraz szerzej tradycji Pacyfiku. Jego wpływ przyczynia się do trudności jakie mają w zrozumieniu Wschodu ludzie na Zachodzie, choć są Arjami, Wojownikami. 

Minoru Mochizuki Sensei (1907-2003)

Minoru Mochizuki Sensei (1907-2003) - Wtajemniczenie Europy w Aiki-Budo

Mistrz Aiki Budo Minoru Mochizuki Sensei 望月稔, po japońsku Mochizuki Minoru, urodzony 7 kwietnia 1907 w Japonii - zmarły 30 maja 2003 we Francji, jest japońskim mistrzem sztuk walki, który założył dojo Yoseikan. Osiągnął poziom mistrzowski 10 dan w Aikido, 9 dan w Jujutsu, 8 dan w Iaido, 8 dan w Judo, 8 dan w Kobudo, 5 dan w Kendo, 5 dan w Karate i 5 dan w Jojutsu. Mistrz Minoru Mochizuki jest jednym z bezpośrednich uczniów założyciela Judo Jigoro Kano, założyciela Aikido Morihei Ueshiby i Gichina Funakoshiego, założyciela Shotokan Karate. Przyzwoity i wszechstronny poziom Budo w kilku stylach.

Minoru Mochizuki wraz z Morihei Ueshibą - rok 1951

Wierząc, że sztuki walki uległy zniekształceniu poprzez specjalizację w osobne dyscypliny lub przekształcenie się w sporty z ograniczoną perspektywą zawodów, Minoru Mochizuki osiągnął sukces, łącząc główne techniki japońskiej tradycji sztuk walki w jedną, niegdyś praktykowaną strukturę (Kobudo). Nadzorował rozwój systemu ze swojego domu w Shizuoce w Japonii, gdzie jego dojo, Yoseikan, było często odwiedzane przez adeptów sztuk walki z całego świata.

W dniu 7 kwietnia 1907 roku Mochizuki Minoru urodził się w Shizuoce w Japonii. Mistrz Minoru Mochizuki rozpoczął treningi Kendo w wieku pięciu lat w dojo swojego dziadka w Shizuoce.

W 1925 roku Minoru Mochizuki rozpoczął treningi Judo i dołączył do Kodokan, gdzie stał się wybitnym zawodnikiem. Pod okiem Jigoro Kano, twórcy Judo, a także słynnego Sanpo Toku, Minoru Mochizuki został najmłodszym członkiem Kobudo Kenkyukai – organizacji zajmującej się badaniem, ochroną i rozwojem klasycznych sztuk walki – założonej w Kodokanie. Praktykował tam między innymi Katori Shinto-ryu. W 1930 roku został wysłany przez Jigoro Kano na naukę Aikijujutsu u Morihei Ueshiby. Przez rok był uchideshi Morihei Ueshiby w dojo Kobukan, zanim w 1931 roku otworzył własne dojo w Shizuoce.

W czerwcu 1932 roku Morihei Ueshiba przyznał mu dwa zwoje Daito-ryu („Goshinyo no te” i „Hiden ogi no koto”). Spędził osiem lat w Mongolii, gdzie aktywnie działał jako pedagog i przedsiębiorca, realizując projekty mające na celu usprawnienie komunikacji i nawadniania. Jego idea rywalizacji z komunizmem poprzez zastosowanie zasad „wzajemnego dobrobytu i prosperowania” oraz „najlepszego wykorzystania energii” Jigoro Kano przyczyniła się do rozwoju jego regionu. Jego projekt irygacyjny został ukończony jednakże dopiero po II wojnie światowej przez chińskie władze komunistyczne czyli nie całkiem po linii ideologicznej. Minoru Mochizuki jest pierwszym nauczycielem Aikido na Zachodzie, w Europie, które demonstrował podróżując po Francji w latach 1951-1953 jako nauczyciel promujący Judo.