SHOBU AIKI - Historia - Etyka - Skarbnica Mądrości

SHOBU AIKI KYOKAI - HISTORIA - ETYKA - SKARBNICA MĄDROŚCI

O'Sensei Morihei Ueshiba - Dłonie w Gassho

HISTORIA AIKIDÔ

Starożytni Arjowie (Indoeuropejczycy) uprawiali sztuki walki, które zachowały się w Indii jako specyficzna śiwaicka joga dynamiczna (w tym wojskowa sztuka walki uprawiana przez Gurków). Aryjski system szkolenia Wojowników przeniknął do wielu narodów i kultur, w szczególności do Chin, gdzie sztuki zwane ogólnie Wu Shu kultywowano już 3500 lat przed e.ch. Osiągnięcia chińskich sztuk Wu Shu przeniknęły do Japonii około IV wieku e.ch., kiedy to Mistrz Akayama, syn trybuna prowincji Kyoto przebywał 32 lata w Chinach poznając najtajniejsze zasady i metody sztuk wojennych.

W ten sposób powstały podwaliny nowoczesnego, japońskiego Ju-jutsu znanego jako Daito Ryu. Współczesne Aikidô pochodzi od starożytnego Daito Aiki Ju-Jutsu udoskonalonego i skodyfikowanego przez Księcia Teijun (Teijun Fujiwara - czasami nazywany Sadazumi lub Sadagami), szóstego syna cesarza Seiva (850-880 e.ch.). Aiki Ju-Jutsu, przez syna księcia Tsunamoto, zostało przekazane pokoleniom rodziny Minamoto. W tym czasie sztukę posiadł Shunra Saburo Yoshimitsu z rodu Minamoto, który udoskonalał i rozwijał ówczesne Aikidô, Shobu Aiki. Obmyślił on zasady wielu technik i kombinacji obserwując zręczność pająka. Tak udoskonaloną czy rozwiniętą szkołę nazywał po prostu Aiki-jutsu. W 1574 roku protoplasta rodu, Takeda wyruszył do Aizu i przekazywał sztukę swym potomkom, którzy poznali ją jako techniki Aizu Todome. Później techniki i zasady AIKI przekazywane były kolejnym pokoleniom jako tajemna sztuka domu (klanu) Takeda i pozostawało jego rodzinną własnością aż do przewrotu Meiji w 1868 roku.

Po prozachodniej rewolucji Meiji, Soke Sokaku Takeda (Sensei) zaczął uczyć tej sztuki podróżując po całym kraju i w końcu osiedlając się na wspie Hokkaido. Jego syn otworzył Daitokan Dojo w Abashiri na Hokkaido i dalej rozwijał Aikidô, ściślej zbiór technik Aiki jako część systemu Daito Ryu, jako głowa szkoły Daito Ryu. Jednym z najznakomitszych uczniów Sokaku Takeda jest Morihei Ueshiba (1883-1969). Sensei Morihei Ueshiba zebrał techniki starych mistrzów, włączył do szkoły Daito Ryu elementy z innych szkół walki i dodał techniki własne wynikające z doświadczenia stosowania zasad AIKI w realnej walce na wojnie.

W ten sposób powstało czy raczej odrodziło się starożytne AIKIDÔ, SHOBU AIKI, AIKI-BUDO okresu Kamunagara. Celem Aikidô odtworzonego przez O'Sensei Morihei Ueshiba jest posuwanie naprzód życia i zrozumienia, a nie zniszczenie przeciwnika. Ostatnimi słowy Morihei Ueshiba Sensei do jego uczniów (Otagi) przed śmiercią było to, że Aikido powinno być nazwane "Shobu Aiki", wojenną sztuką służącą tworzeniu mądrości i charakteru. Obecnie Aikidô kontynuowane jest przez takich wielkich mistrzów oraz ich uczniów jak Koichi Tohei, Gozo Shioda, Yichihara Imoto, Minoru Mochizuki czy Hirokazu Kobayashi.

Dzisiejszy rozwój japońskiej Sztuki Walki AIKIDÔ (AI - harmonia, KI - moc, DO (Dou) - droga, sposób życia) został wypracowany życiem Morihei Ueshiba, człowieka głęboko uduchowionego, który w 1925 roku osiagnął satori (duchowe oświecenie). W ciągu swego życia usiłował bezpośrednimi studiami Budô i Kobudo (praktyka Sztuk Walki) skierować je ku odbudowaniu pierwotnych zasad starożytnego Kamunagara i uczynić je dostosowanymi i efektywnymi dla współczesnej ludzkości.

Kamunagara jest świadomością duszy wszechświata charakteryzująca się pełną pokoju drogą życia, opartą nie na filozofii czy ideologii, ale na intuicji i zrozumieniu praw Natury (Przyrody). Korzenie Kamunagara sięgają w "Złoty Wiek", dwanaście tysięcy lat temu, w erę wspólną tradycyjnych mitów Japonii, Chin, Korei, Okinawy, Hawajów, Oceanii i narodów obu Ameryk. Kamunagara ciągle leży u podstaw japońskiej kultury oraz szerzej tradycji Pacyfiku. Jego wpływ przyczynia się do trudności jakie mają w zrozumieniu Wschodu ludzie na Zachodzie, choć są Arjami, Wojownikami. 

Aikido - Sztuka, Sport i Duchowa Inicjacja w Budo

Aikido - Sztuka, Sport i Duchowa Inicjacja! Aiki Budo i Bujutsu! 

Bohaterowie współczesnych filmów oraz kreskówek dla dzieci i młodzieży często trenują wschodnie sztuki walki, szczególnie takie oparte na głębszej filozofii przyrody, żywiołach i metafizyce. Jest to swoista reklama dla tego rodzaju treningów, tym bardziej, że młody człowiek, który ogląda takie zachowania filmowe, słusznie chciałby kontynuować w życiu codziennym obejrzane w filmie postawy bohaterów, a także posiadać takie same moce i zdolności, takie same umiejętności. Oczywiście, niektóre filmy o sztukach walki wschodu są bardzo magiczne i raczej oddają walki jakie bohaterowie przeszli w świecie snu lub eksterioryzacji, walki z astralnymi duchami, a także z własnymi słabościami czy demonami. Również na festynach rodzinnych, czy z okazji dnia dziecka w szkołach i przedszkolach promowane są takie formy spędzania wolnego czasu jak treningi oraz staże krajowe i zagraniczne cudownych wschodnich sztuk walki. Zdarza się także, że dzieci biorą udział w treningach prowadzonych przez mistrzów aikido czy aiki-jutsu, nie tylko jako zajęcia dodatkowe, ale coraz częściej w ramach zajęć z wychowania fizycznego lub zajęć sportowych, co jest bardzo wychowawczym działaniem pedagogicznym. 

W obecnym czasie tysiące młodych ludzi, w tym również katolicy uczęszczający co tydzień na niedzielną Mszę Świętą, a nawet wielu księży, mnichów i zakonnic trenuje różne style wschodnich sztuk walki, czasem nawet zadając sobie pytania, co niosą one ze sobą i jaka jest ich istota. Mało kto zdaje sobie sprawę ze wsparcia duchowego jakie kryją się za tego typu wspaniałych aktywnościach. Zwykle jesteśmy świadomi, że nie zawsze zajęcia ze wschodnich sztuk walk mają na celu jedynie rozwój fizyczny, gdyż byłoby to błędem i takiej materialistycznej postawy należy unikać, gdyż zawsze kończy się to wychowaniem potworówi bestii, a nie adeptów sztuk walki. Dodatkowe elementy treningów pobudzają i mają pobudzać do rozwoju również sferę duchową, mając na celu zachowanie harmonii między ciałem i duszą. Prowadzący spotkania mistrz nauczyciel, sensei czy shihan, powoli wprowadza istotne wewnętrzne elementy szkolenia, by jego uczniowie mogli się lepiej rozwijać, tak fizycznie i energetycznie, jak umysłowo i duchowo, a serce, japońskie kokoro jest bardzo ważnym tematem aikido i innych tradycyjnych sztuk budo oraz bujutsu. Sensei dziela również odpowiedzi na nurtujące uczniów pytania, a tym samym wprowadza wzniosłe poglądy i przekonania oraz wiedzę filozoficzną jakiej sam nabył, a przynajmniej powinien nabyć. Z biegiem czasu treningi tylko fizyczne stają się sprawą uboczną, w pewnym sensie drugorzędną, podtrzymującą, a najważniejsze jest szkolenie duchowe, wyrabianie silnej woli, w tym także posłuszeństwa określonemu systemowi rozwoju duchowego. Generalnie, częsć wewnętrzną opartą na początkowym fizycznym formowaniu ciała i nawyków do treningu wojownika, określa się ostatnim członem-słowem nazwy sztuki walki, czyli w Japonii słowem Do (Dou) - Droga, Ścieżka. Nie ma Ścieżki czy Drogi Sztuk Walki bez wewnętrznego treningu moralnego i duchowego, nie ma i nie będzie, a co jest samym tylko treningiem fizycznym jest złem wiodącym do produkowania bestialskich oprawców i sadystów. Warto wiedzieć, że psychopaci, zboczeńcy, psychosadyści i inne różne wcielone bestie nie cierpią zwykle pierwiastków duchowych w praktyce sztuk walki, nie cierpią nawet wyciszajacej medytacji, ceremoniału, ukłonów. 

Shinto - Droga Nieba - Taoizm Japoński

Shin-Tou - Sintoizm jako praktyka Tao Nieba 

Shintō (jap. 神道 shintō, kami-no michi?) lub kannagara-no-michi (jap. 神ながらの道 droga bogów lub droga bóstw (aniołów), pol. także shintoizm, sintoizm) – tradycyjna religia i droga duchowa Japonii oparta na historii i mitologii japońskiej, charakteryzująca się różnorodnością przejawów i kultów. Wierzenia shintō nie mają wspólnego kanonu, jedynej organizacji, ani jedynych świętych ksiąg. Zwrot kannagara-no-michi jest słownikowo przedstawiany jako synonim shintō i "drogi bogów", ale według wydawnictw specjalistycznych, oznacza "w zgodzie z wolą bogów, niebian". Był używany m.in. w celu odróżnienia ortodoksyjnego shintō świątynnego od grup politycznych i wierzeń popularnych. Centralnym dla shintō pojęciem są bóstwa kami. 

Gochi Shihan - Mistrz Dirog, Tao i Shinto

Japońskie słowo shintō (神道) - wymawiane po chińsku shéndào (shen tao) - czyli Tao Nieba, składa się z dwóch znaków. Pierwszy z nich (shin), czytany po japońsku kami, oznacza "bóstwa", "bogów", "święte duchy", "aniołów" w rozumieniu i tradycji japońskiej. Drugi znak (to) ma odczytywany po japońsku jako michi (do) - oznacza "drogę", "sposób postępowania". Oba znaki złożone w jedno słowo, zgodnie z zasadami języka japońskiego, mają czytanie sino-japońskie shintō. Po raz pierwszy zostało ono wymienione w najstarszych kronikach japońskich Nihon-shoki, ale obecnego znaczenia nabrało ostatecznie znacznie poźniej, w XIII wieku. Należało bowiem wprowadzić rozróżnienie tych tradycyjnych wierzeń japońskich od znanych już w całym kraju: buddyzmu i konfucjanizmu. 

Słowo chińskie shéndào (shen tao), pisane tymi samymi znakami, było rozumiane w odmienny sposób przez konfucjanistów (w sensie mistycznych praw natury i w odniesieniu do drogi prowadzącej do grobu), taoistów (w sensie magicznych sił specyficznych dla tej szkoły myślenia) i chińskich buddystów (istnieje przypadek nazwania w ten sposób nauki Buddy oraz inny - odnoszący się do koncepcji mistycznej duszy). Żadne z tych znaczeń nie ma związku z wiarą w japońskie kami, ale jak najbardziej w chińskie bóstwa taoistyczne.

Kształcenie Wojownika Yamabushi

Kształcenie Wojownika (Yamabushi) 

Trening Wojownika Szambala - Wojownicy Światła 

Shobu Aiki Kyokai - Yama Bushi Gakkai

Kształcenie Wojownika (Bushi)

Chciałbym podzielić się kilkoma refleksjami o kształceniu Wojownika, które mogą się przydać rozmaitym instruktorom sztuk walki w planowaniu i aranżowaniu programu zajęć dla adeptów sztuk walki. Rady dotyczące kształcenia Wojownika jakie postanowiłem zaprezentować pochodzą z tradycyjnego systemu Shobu Aiki (Aizu Todome) który praktykowany jest w Japonii od czasów starożytnych, a najstarsze przekazy pochodzą od Mistrza Akayama (IV w) oraz Księcia Teijun (IX w). Shobu Aiki występuje także pod nazwą Daito Aiki Jutsu (od około XV/XVI w) oraz współcześnie pod nazwą Aikido. Rady i zasady jak prowadzić kształcenie Wojownika mogą się więc szczególnie przydać adeptom wspomnianych stylów i szkół Jujutsu (czytaj Dźiudźiutsu) oraz Aiki Jutsu czy Aikido. 

Morihei Ueshiba - Walka Kijem Jo

Program nauczania dla Otagi (Uczeń, Kandydat, Praktykant) podzielony jest na trzy poziomy czy stopnie trudności: Shoden (Początkowy Stopień), Chuden (Średni, Średniozaawansowany Stopień) oraz Koden (Zaawansowany, Wewnętrzny Stopień). Nie ma sensu rozbijanie programu nauczania na 5 czy 6 grup (Kyu) jak to ma miejsce w wielu stylach, gdyż i tak ucząc w praktyce łączy się zwykle grupy 5,6 Kyu w jedną klasę, 3,4 Kyu w drugą klasę, a 2,1 Kyu w zaawansowaną klasę. Tradycyjnie poziom Shoden nosi pas biały, poziom Chuden pas niebieski, a poziom Koden (Koeden) pas brązowy lub fioletowy. 

Na poziomie początkowym, Shoden Otagi musi gruntownie opanować sztukę Ukemi Wasa czyli wszelkie metody przetaczania, wywracania i upadania tak aby w tej sztuce nabrać biegłości i wprawy. Mistrzowie Aiki tacy jak Takeda czy Ueshiba nie uczyli ucznia technik zanim ten nie opanował Ukemi na dość przyzwoitym poziomie. Powinien też opanować podstawowe ataki jak Katatedori (Uchwyt za nadgarstek i przedramię), Katadori (Uchwyt za bluzę), Shomenuchi (proste cięcie twarzy oparte o ruch miecza wymierzone w gardło, szczękę, nos lub czoło), Yokomenuchi lub Yokouchi (cięcie boczne okrężne na skroń lub szyję oraz uderzenie typu sierpowy) oraz Munetsuki (Księżycowe pchnięcie w brzuch, w żołądek). Szczególnie przykłada się wagę do dobrego opanowania uderzeniowej techniki Shomenuchi oraz Munetsuki. Pięść Wojownika jest charakterystycznie ułożona w niepełnym skręceniu, gdyż pełny obrót pięści przy Tsuki daje zbytnie napięcie i w rezultacie stratę siły uderzeniowej. Shomenuchi uderza kantem lub podstawą dłoni. Adepci powinni techniki uderzeniowe, Atemi ćwiczyć z razu powoli i dokładnie naśladując ruchy nauczyciela, aż ich kończyny nabiorą odpowiednich nawyków ruchowych, a wtedy zwiększa się dopiero szybkość ćwiczenia i w końcu wzmaga siłę uderzeniową wywodzoną z bioder i podbrzusza (Tanden). Atemi oznacza dosłownie dźgnięcie lub cięcie i sama nazwa określa charakterystyczne cechy uderzenia w systemach Aiki. Dobrze jest ćwiczyć Atemi uderzając w ścianę, deskę lub słup albo w specjalną Makiwarę do ćwiczenia siły uderzenia celem wypracowania dobrego uderzeniowego kontaktu. Nawet podstawowe ataki takie jak Kata czy Katatedori powinniśmy ćwiczyć tak, żeby z czasem stawały się coraz silniejsze (Mochi), a przeciwnikowi było trudno się z nich wyzwolić. Już na poziomie Chuden staramy się na ataki Kata i Katatedori reagować obroną zanim przeciwnik zdąży w pełni założyć uchwyt.